-Се запознавме една пролет, обоена од безбожната младост, кога нејзиниот син Лав имаше само неколку месеци, мојот син неколку години постар, и Исидора и јас со идејата дека сме потполно беспризорни мајки ако ги оставиме на никого за момент. Тоа беа тешките деведесетти во кои двете живеевме најдобро што можевме. Сараево веќе не постоеше за нас во тој момент. Таа избега од него долго пред мене, под познати околности и сакавме да заборавиме на сè што е можно поскоро. Таа на шега ми рече дека сум првиот српски доброволец што отиде таму, осврнувајќи се на мојот брак со таткото на Ведран, кого инаку многу го сакаше, вели Радушиновиќ и додаде: - Силата и раскошот на нејзиниот брилијантен талент ја внесе во мојот живот, на Мариќ и на Ведран. Морам да признаам дека не ја забележав ексцентричноста на Исидора, за која сите се среќни и честопати зборуваат. За мене, таа беше судбоносна пријателка, одраз во огледалото. Годините што дојдоа ни донесоа сè: иселување од изнајмени станови, но и купување нови, земјоделство, немање пари и астрономски такси, целосни спротивности во кои живеевме двете и како се што се случуваше околу нас да е најнормално на светот. - Тоа што нас најмногу не болеше, најгласно не смееше. Нашите ноќни кикотења би биле прекинати само во пукнатината на зората, за да секоја од нашите „посилни“ половини се разбуди и запраша да не во некој случај сме престанале да ги сакаме. Луѓето мислеа дека сме силни, непобедливи, моќни и храбри жени кои никогаш не плачат. Никој не ја знаеше вистината. Она што најмногу нè приближи беше длабока и искрена потреба да се сака, нејзината детска несигурност спакувана во генијален ум и мојата бескрајна емпатија, што сепак ме направи подобра личност Двете плативме со нашите срца, без оглед колку луѓето не нè разбраа, се видовме една со друга во  најдоброто, љубовта е таква, кога сакаш, го гледаш најдоброто во другиот и ние се сакавме, заврши таа.