Ноќта на вештерките или „Halloween“, како што го нарекуваат Американците, се слави секој 31 октомври, а клучните моменти вклучуваат маскирање, собирање бонбони од врата до врата и моделирање на тикви.
Ноќта на вештерките има свои корени во паганските обичаи на народите од денешна Ирска. Се празнува во последната ноќ на октомври, бидејќи за тогашните Келти, 1 ноември бил крај на жетвата и почеток на новата година.
Самото име Ноќ на вештерките потекнува од името на келтскиот празник „All Hollow’s Eve“ или, во превод, вечер на сите светци. Луѓето од страв да не се сретнат со мртвите предци се облекувале во костими и правеле многу врева за да ги избркаат. Тие веруваа дека душите на мртвите се враќаат кај живите токму оваа ноќ.
Се разбира, ова е еден од многуте митови.
Друга легенда вели дека богот на смртта Самхаин на овој ден им дозволил на душите на мртвите да ги посетат домовите на нивните најблиски. Гладните души молеле за храна, а оние кои не сакале да ги угостат достоинствено ги чекале тешки казни.
Ноќта на вештерките во модерното време стана синоним за забава под маски со ликови на вештерки, вампири, духови и слични страшни појави.
Зошто се длабат тиквите за Ноќта на вештерките?
Обичајот се заснова на легендата за ковачот Џек. Тој бил познат по својата итрина, но бил и многу скржав. Една од многубројните приказни зборува за тоа како овој ковач успеал да го измами ѓаволот.
Џек му ја понудил својата душа на ѓаволот за замена за пијалак.
Според легендата, кога ѓаволот се претворил во паричка, Џек брзо го ставил во џебот покрај крстот, поради што ѓаволот не можел да се врати во својот облик. Итриот ковач го пуштил ѓаволот дури кога тој му ветил дека нема да ја бара неговата душа следните десет години.
Кога Џек умрел, поради грешниот живот не бил примен во рајот, па отишол во пеколот. Ѓаволот, како што му ветил претходно, го пратил назад, подарувајќи му парче јаглен.
Според легендата, ковачот во џебот имал репка која ја издлабил и ја ставил внатре. Оттогаш тој станал скитник, кој обидувајќи се да го најде патот до дома, оди по мрачните улици носејќи ја репката во раце и плашејќи ги луѓето околу себе.
Како што се ширила легендата, така и приказната се менувала. Поради тоа, некои длабеле домати, некои компир, за на крајот општопризнат симбол да стане тиквата.
