Според некои верувања, февруари некогаш имал 29 дена, но Август Цезар му украл еден ден за да го додаде во месецот август, кој бил именуван по него. Но, ова е мит. Наместо тоа, февруари има 28 дена затоа што Римјаните овој месец го додале подоцна.
Во осмиот век пред нашата ера се користел календарот на Ромул кој имал 10 месеци, годината започнувала во март (со пролетната рамноденица), а завршувала во декември. Јануари и февруари воопшто не постоеле. Еве како изгледал тогашниот календар:
Мартиус – 31 ден
Априлиус – 30 дена
Маиус – 31 ден
Јуниус – 30 дена
Квинтилис – 31 ден
Секстилис – 30 дена
Септември – 30 дена
Октомври – 31 ден
Ноември – 30 дена
Декември – 30 дена
Ако ги соберете овие броеви ќе забележите еден проблем – годината е долга само 304 дена. Во тоа време, зимата била неименувана и се сметала како период за кој никој не се грижел многу. Па, 61 ден останувале како денови без да припаѓаат на некој месец.
Кралот Нума Помпилиус мислел дека ова е глупаво. Зошто да се има календар доколку се занемарува една шестина од годината? Па, во 713 година пред нашата ера, тој го составил календарот со 12-те годишни лунарни циклуси, во протегање од 355 дена, па ги вовел јануари и февруари. Овие месеци биле додадени на крајот од календарот, правејќи февруари да биде последниот месец во годината.
Но, римскиот календар не би бил комплетен доколку не се измешале и некои старомодни суеверија. Така, Римјаните верувале дека дури и броевите се несреќни, па Нума се обидел да го направи секој месец непарен. Но, за да ја достигне бројката од 355, еден месец требало да биде парен. Тоа му припаднало на февруари, најверојатно затоа што бил последен месец на листата. Календарот на Нума изгледал вака:
Мартиус – 31 ден
Априлиус – 29 дена
Маиус – 31 ден
Јуниус – 29 дена
Квинтилис – 31 ден
Секстилис – 29 дена
Септември – 29 дена
Октомври – 31 ден
Ноември – 29 дена
Декември – 29 дена
Јануариус – 29 дена
Февруариус – 28 дена
Дали знаете зошто февруари има 28 дена?
Секако, 355-дневниот календар имал и свои грешки. Неколку години подоцна, годишните времиња и месеците не ќе можеле да останат синхронизирани. Па, за да ги задржат правилни работите, Римјаните повремено вметнувале месец од 27 дена, наречен марцедониус. Тие ги бришеле последните неколку дена од февруари и ова предизвикувало хаос насекаде. Скокањето на месецот било непостојано, особено поради тоа што високите свештеници одлучувале кога тој ќе пристигне. Не само што случајно го вметнувале мерцедониус, туку свештениците (кои биле и политичари) ја злоупотребувале моќта за да ги прошират пријателите и да ги намалат непријателите. Во времето на Јулиј Цезар, римскиот народ не знаел кој ден е.
Па, Цезар обрнал внимание на месецот што се скока и повторно го создал календарот (за да се усогласат Римјаните, 46-тата година пред нашата ера требала да биде долга 445 дена!). Цезар го усогласил календарот со сонцето и додал неколку дена, така што вкупниот број на крај бил 365, а февруари си останал со 28 дена.
