Пејачот Ацо Пејовиќ еднаш изјави дека пред седум години поминал низ вистинска агонија, а неговата сопруга Билјана била на работ на смртта.
– Билјана беше здрава жена, никогаш немала никакви проблеми, не ни знаела дека ги има тие аневризми. Тоа е како еден балон кој се создава на крвен сад, го имала вродено, а два биле на очната аорта. Три дена се жалеше на главоболка, но ништо поразлично од вообичаеното. Тој ден таа само колабираше во амфитеатарот пред студентите додека држела предавање и веднаш ја однеле во Ургентниот центар. Тоа исчекување таму, додека таа лежи, засекогаш ќе го паметам. Тие грди сцени што треба да ги гледа човек, како што вадат по едно тело во црни кеси на секои половина час, седиш и чекаш и ти поминува низ глава докторот да излезе и да ти каже „тоа е тоа“. Потоа се јавив, бидејќи имам многу пријатели доктори со кои се дружам и веднаш ми се понудија на помош. Меѓутоа, една млада докторка ме внесе внатре, тогаш не знаев што се аневризми, таа беше млада, па ми изгледаше неискусно, но не ја обвинувам. Она рече дека ако се прашува она, ќе ја остави да ја следи до утрото, што би било 100 отсто фатално за неа, бидејќи морала веднаш да се оперира. Еден од 1.000 преживува кога ќе пукне аневризма, ми рекоа подоцна. Потоа дојде мојот пријател и доктор Зоран и брзо ја префрлија на неврохирургија, а д-р Тасиќ го прифати тоа и денес сум му благодарен како брат. Се се случи во 12 навечер – изјави пејачот и продолжил:
– Не можам да ја заборавам таа вечер, цела српска естрада беше со мене. Тогаш сфатив дека тие ми се вистински пријатели, ми покажаа љубов и почит. Колегите ми дадоа толку сила, од Цеца, Брена, Боба, Зорица и Кемиш, Бекута и Мрка, Жика Јакшиќ, Рака Мариќ, Лукас, Тропико, не знам кој не беше на Ургентен кај мене, сите дојдоа во болница. . Имаше 150 луѓе, од кои 70 отсто од сцената. Се сеќавам, отидоа да ја однесат на операција и ги викнаа моите деца да ја видат, бидејќи можеби тоа ќе беше последен пат да ја видат. Операцијата траеше шест и пол часа, во Итната помош останавме до 7 часот наутро – изјави Пејовиќ и додаде дека по операцијата започнала нова борба за животот на Билјана.
– По операцијата беше ужасно да се види како лежи со избричена глава, со исекотини. После тоа, беше ужасно да им се објасни на децата кои се можните сценарија. Не дозволував никој да ми дојде дома, сакав да останам сам со моите деца, а потоа седнував, ги гушкав и им велев – можеме да останеме без мајка ви, но сето тоа поминува, некако човек издржува. Цело време размислував за песната на Цеца „Жив човек на се се навикнува“. Таа прва вечер поради стрес или што и да е, се случува постарата ќерка да има некое труење, спиеше во бањата до шолјата. Средниот имаше проблем со забот, најмалиот доби температура среде ноќ. Се јавувам на докторот да и даде инфузија на мојата постара ќерка, а потоа кога ги легнав, отидов во мојата соба и викам и врескам на цел глас и ја молам Биља да не умре и да не ме остава – изјави Пејовиќ.
Потоа откри колку и било тешко на Билјана да се опорави, но семејството цело време било со неа.
– Нејзината борба траеше три месеци по операцијата. Првиот месец зборуваше некохерентно, потоа луѓето пак учат да зборуваат, да одат. Многу ја сака музиката и тогаш ѝ го пуштав Мерлин, појма немаше каде е, но пееше. Кога можеше да стане, ја зимав и танцувавме низ болничката соба. Таа не се сеќава на ништо, но танцува. Тие три месеци од нејзиниот живот се избришани од сеќавањето. Кога се врати дома, не знаеше каде е. Цело време зборуваше некохерентно, често се јавував на доктор да видам дали е нормално и колку може да трае. Многу одев во црква и се молев и мислам дека тоа ми помогна, таму најдов мир. „Се врати“ кога доживеа благ шок бидејќи видела како изгледа, се погледна во огледало и ни рече: „Па мајката ваша, дали гледате како изгледам јас, што не ми ги средивте барем веѓите и надуснициве?”. Се смеевме, се грижевме дали ќе преживееш, а ти се грижиш за вегите- открил пејачот.
Ацо Пејовиќ истакна дека ова искуство многу го променило.
– Беше многу тешко, грофтав навечер кога бев сам, сакав да се задавам во солзи, бидејќи животот ми се промени во текот на ноќта. Но, не дозволив да се плаче и да се паѓа цело време. Најмладата ќерка тогаш и кажа на Биља дека не ја сака и потоа пробувавме да сфатиме како, зошто. Сега кога е полнолетна, призна дека тоа го кажала од наклонетост, бидејќи тогаш мислела дека мајка и сака да ја остави. Многупати сум рекол, вакво искуство не би му посакал на најголемиот непријател. Сета таа грижа, будење во текот на ноќта и стрес кога ќе заѕвони телефонот наутро, тогаш се подготвувате што ќе направите ако е најлошото сценарио, што ќе им кажете на децата. Во тој момент најважно е да бидеме собрани и да се бориме, а не да се откажуваме. Мислам дека ја спаси љубовта и молитвата на сите луѓе кои се грижеа за неа – рече Пејовиќ и додаде:
– Оттогаш сменив многу работи, имав луѓе со кои не разговарав, бев намќор, но оттогаш ја спуштив топката и се смирив со сите луѓе. Им подадов рака и мислам дека простувањето е врвна христијанска особина и дека треба да простуваме. Животот е премногу краток за да го користиме за гнев и омраза – низ солзи раскажа Пејовиќ на телевизијата К1 пред две години.
