Ива Сабалјо со момчето Ален отишла да нурка кај Пељешац, несвесна дека ќе и се случи нешто што ќе го памти цел живот.

Еден ден отидоа на нуркање во Жуљани на Пељешац. Тоа беше нејзино прво такво искуство, па затоа размислувала само на дишењето, несвесна дека приказната за нуркањето е добро испланирана, со месеци добро договарана и добро организирана свршувачка.

Додека нуркале во морето, тие виделе стар ковчег.

-Ален го зеде, но јас му велев да го пушти ковчегот, дека мора да размисли за дишењето. Можеби би разбрала веднаш што е тоа ако не бев толку фокусирана на првото нуркање, па не претпоставував ништо, се сеќава Ива.

Тие го извадиле ковчегот и го донеле на бродот, а Ива не очекувала дека ќе го најдат тоа што го пронашле.

„Имаше прстен, шампањ и чаши. Кога сфатив што се случува, солзи на радост, во потоци, веднаш ми дојдоа“, вели таа.

Ален потоа клекнал и рекол дека сака да го помине животот со неа и ја праша дали ќе се омажи за него. Се разбира, таа рекла „да“, така што тие го пиеле шампањот од дното на морето.

А зад оваа прекрасна љубовна приказна, стои цела планирана организација. Ковчегот го направил таткото на Ален, од стара црковна врата. За да изгледа старо, односно дека минала години на дното на морето, таа четири месеци била потоната кај нејзината пријателка во фарма.