Помина една година откако Марина Туцаковиќ не напушти. Легендарната кантавторка ја загуби долгогодишната битка со ракот, оставајќи ги зад себе синот Лаќа, сопругот Александар Радуловиќ Фута и бројни хитови напишани од нејзина рака. Милан Радуловиќ Лаќа не се помирува со фактот дека неговата мајка повеќе не е жива, а во својата исповед откри бројни непознати детали од нивниот живот.

-Пред да станат Марина и Фута, мама и тато живееја во кујната од станот на Кнеза од Семберија 10, чиј сопственик беше татко на најдобрата другарка на мама. Како дел од тој кујнски простор, имаше тешка дрвена трпезариска маса, фрижидер, тоалет и скали што водеа до „галеријата“, скривалиштето на моите родители, каде што имаше душек и вредни предмети кои се чуваа високо подалеку од дофат на децата, започна синот на Марина Туцаковиќ.

Покрај Милан, Марина и Фута добија уште еден син, Милош, кој прерано почина во 2008 година. По неговата смрт, Туцаковиќ го напиша можеби најголемиот хит на Ана Николиќ „Мишо мој“ и го посвети на нејзиниот син.

– Во тој простор од 15 квадрати првпат е зачнат Милош. Иако планиран, неговиот живот не бил загарантиран. Уште како бебе ја чувствуваше борбата. Лекарите за чудо го спасиле по три операции на врзани црева, раскажува за „Ало“ и додава:

– Кога мама дознала дека е во друга состојба со мене, сакала да абортира. Во нејзиното срце немаше место за уште една можна траума, а во кујната немаше доволно простор за уште едно бебе. Вујко Бата, мојот пра-вујко кого мајка ми го обожаваше и кој и ги овозможи сите тие скапи патувања бидејќи беше единствениот богат член во семејството, беше многу болен кога излезе од затвор. Ја убеди мајка ми да ме роди на крајот, тврдејќи дека детето ќе биде гениј и дека никогаш нема да зажали. Баба, секогаш рационална и реална, беше на страната на мама – знаеше дека нема да биде лесно да издржуваш уште едно дете, но како можеш да одолееш на барањето на маж кој умира? Така бев осуден на живот.

Синот на Марина Туцаковиќ се обвинува себеси за смртта на мајка му, бидејќи како што самиот вели во својот афект, таа самата му го кажала тоа. Поради начинот на кој живеел и предизвикал бројни главоболки на мајка и, сега се кае, а како што самиот вели, тоа не му е најголемата казна.

– „Поради тебе, завршив овде“, емотивно ми рече мајка ми едно попладне на Институтот за онкологија, неколку дена откако и ја извадија дојката, истата онаа што хранеше две суштества кои уште во утробата спротивставени на животот, две суштества од кои едното повеќе не е меѓу живите, а другото за чудо се извлекло. И таа беше во право. Таа скапо ја плати цената на нашите животи. И дури тогаш, свесен дека е во поодмината фаза на рак, ветив дека ќе направам се што е во моја моќ да ја извлечам жива од клиниката, дури и кога прогнозата ја осудува на сигурна смрт.

-Кога по вторпат беше примена на онкологија, веднаш по терапијата во Германија, на пациентката Марина Туцаковиќ и беше дијагностицирана прогресија на болеста – хипоксија, дезориентација, нови изливи на белите дробови… Состојба – критична. По неколку дена е отпуштена од болницата. Лекарите и дадоа десет дена. Ракот избезумено почнал да и ги јаде белите дробови. Не охрабрија да не губиме надеж, дека секој ден е награда. Исто така, не советуваа да не и откриваме дека има промени во белите дробови. Малкуто време што го има повеќе би сакал да го помине со своите најблиски, а ако дознае дека состојбата и е неизлечива, само ќе се онесвести и ќе умре. Јас сум убиецот на мајка ми. Покрај татко ми, брат ми, естрадата, лажните пријатели, лекари и други соучесници. Ракот е само коморбидитет. Она што убива е безусловната љубов. „Да не беше ти, немаше ни да се разболам…“ Нема ни грам манипулација. Само живот. Јас сум убиецот на мајка ми и мојата казна нема да биде нејзината смрт. Мојата казна ќе биде да се борам до тој последен момент, до последната малигна клетка, се додека има насмевка на лицето, се додека има причина да живее поради љубовта што ја користев да ја убијам со ракот што ја убил.

Иако лекарите во тој момент и предвидувале уште десет дена живот, со добра терапија и здрав начин на живот, Марина живеела уште неколку години со здравствени флуктуации. Токму кога сите помислија дека ја победила својата жестока ривалка, наидоа лоши вести, Туцаковиќ почина, а јавноста остана да тагува за безвременската текстописец и жена змеј што беше таа.