Видот се сметаше за врховно божество, „Бог над боговите“, а сите други богови само полубогови. Се верувало дека Вид е сезнајно божество, па затоа Видовдан се смета и за празник на очите, односно за празник што ги „отвара очите“.
Празникот Видовдан е еден од најголемите меѓу ретките и исклучително добро сочувани празници од старата народна вера.
Во христијанскиот календар нема светец со ова име, а пред повеќе од еден век, поточно во 1892 година, Српската православна црква првпат го вклучила како празник во своите календари, ставајќи го во заграда зад пророкот Амос и кнезот Лазар. чии култови негувале.
Поради фактот што најважниот настан во српската историја во изминатите шест века, Косовската битка, се случила на Видовдан во 1389 година, историската реалност и народните обичаи и верувања се испреплетуваат, па косовскиот мит како најјасен знак на српскиот националната свест, развиена паралелно со паганските со култовите на старословенското божество Вида.
Видот се сметаше за врховно божество, „Бог над боговите“, а сите други богови само полубогови. Се верувало дека Вид е сезнајно божество, па затоа Видовдан се смета и за празник на очите, односно за празник што ги „отвара очите“.
Самото име на овој светител, Вид, во најголем дел ја определувало природата на обредите што се изведуваат на денот посветен на него. Беше, на пример, многу важно што ќе се види тој ден. Што би видел тогаш човекот, во тоа, според општо верување, подоцна ќе успее.
Во селата под Фрушка Гора, на пример, утрото на празникот, селаните се миеле со роса и рекле: „О Видов, Видовдане, што видов со очи, со раце создадов“.
Сличен обичај бил забележан и во Банатски Хера. Таму, на Видовдан, мајките ги носеа ќерките до оградата, а тие му се обраќаа на светителот: „Видо, Видовдан, што и да видам со очи, сѐ можам. Во некои области ги изнесувале на виделина нивните тапии и обврзници, во други ваделе пари од касата и ги пребројувале. Имаше многу постапки од ваков вид.
Иднината можеше да се види на Видовдан. Имаше многу гатање и гатање тој ден. Како и во некои други прилики, тоа најчесто го правеа девојките со надеж дека ќе ја видат идната избраничка. Еве два примери од тој вид. Во босанската Краина, во пресрет на Видовдан, девојките береа црвени, но и сини цветови. Го ставија набраното цвеќе под перницата пред спиење и рекоа: „О, Вид, видено, о мој судија, ако мислиш оваа есен (да ме молиш), дојди вечерва, со првата санка на средбата.
