Горан Распор е бездомник уште од раѓање. Неговата мајка го оставила кога имал само три месеци пред продавницата.

-Ја извадила векната леб од кеса и ме ставила мене таму.  Продавачот веднаш викнал полиција и Центар за социјална работа, дојдоа да ме земат, а потоа ме однесоа во згрижувалиште во Поток и таму живеев до третата година. Од три до 14 години бев во Домот за деца без родители во Ловран, од 14 до 18 години во Центарот за образование од 18 години повторно на улица, изјави Горан од Риека за ХРТ.

На 32-годишна возраст, тој се обидел да стапи во контакт со неговите татко и мајка. Неговата мајка, вели тој, не сакала да се занимава со него.

-Го најдов бројот во именикот. Ја повикав мајка ми, а таа ме праша: “Што сакаш од мене?” Јас реков дека не барам ништо, само сакам да знам која е. Тогаш таа ми рече дека не сака да има ништо со мене. Воопшто не ја интересираше ништо, вели Горан.

Сепак, таа му го откри името на неговиот татко.

Го најде, се сретнаа и разговараа. Татко му веќе имал свое семејство, но го прими Горан кај себе. Живееше таму 10 години, додека неговиот татко не се разболе и почина. Неговата сопруга одлучи Горан да замине. Таа вели дека не го сакала под нејзиниот покрив.

-Една година откако тато почина, една вечер таа само ја смени бравата. Дојдов од пекара, од ноќна смена, го ставив клучот, не можам да влезам во куќата. Тропам, а таа ми вели: „Не живееш овде повеќе“,  вели Распор.

Повторно стана бездомник.

Животот му зададе повеќе удари, па Горан вели дека се кае што воопшто ги барал родителите бидејќи повторно остана сам и разочаран.

Зборувајќи за неговите родители, тој вели дека не им замерува. Колку што знае, вели тој, го оставиле затоа што биле премногу млади и не сакале бебе. Тој верува дека животот им задал доволно удари за стореното.