Текстописецот Марина Туцаковиќ почина на 19 септември, а 40 дена по нејзината смрт, нејзиниот син Милан Лаќа Радуловиќ проговори за нејзините последни денови и непознати детали од нивниот живот.

– Состојбата на мајка ми наеднаш се влоши. Немаше симптоми на ковид, но со месеци беше во лоша состојба, малтене се гасеше. Имаше прогресија на болеста и ништо повеќе не можеше да се направи. Сите околу неа, татко ми, медицинската сестра и јас, чувствувавме дека крајот е близу. Нејзината физичка кондиција, начинот на кој се бореше, се смири во последните два месеци. Тежината нагло опадна, таа веќе немаше физичка сила колку духовна – ја започна својата исповед Лаќа.

-Последниот месец сакаше да оди во кафана и сакаше да се дружи со луѓе и така да ги помине последните денови. Таа се зарази со коронавирус и одеднаш и се слоши. Повикав Брза помош, не можев да ги добијам, ме префрлаа на различни служби, тоа беше во време кога се случуваше целиот хаос околу ковидот. Потоа итно беше префрлена во болница, од респиратор на респиратор, не знам колку дена траеше. Тоа беа непроспиени ноќи. Не можев да комуницирам со мајка ми, на татко ми му беше лошо, на мене уште полошо – во целата таа агонија страдаше мојот организам и мојата емотивна состојба, но и мојот интелект.

Призна дека бил подготвен за најлошото, но до крајот верувал дека ќе се случи чудо.

– Бев подготвен за најлошото. Шансите не беа добри. Бев свесен дека Марина се откажа во таа борба. Немаше шанси да се избориш во таа борба за понатамошен живот – вели тој во интервју за Нова.рс

Откако синот на Марина Туцаковиќ бил информиран дека таа починала, тој не можел лично да му каже на својот татко бидејќи бил позитивен на Ковид, па му се јавил по телефон. Исто така, поради целата ситуација со коронавирусот, погребот бил одложен за 10 дена, за да може таткото на Лаќа да се опорави и да може да присуствува.

Сеќавајќи се на денот кога Марина лежела на онкологија, Милан откри дека нејзиниот хумор бил главната линија на одбрана.

– Најмногу се сеќавам на убави работи, дури и на тој процес на лекување. Се сеќавам на нашата фиксна комуникација, кога бев на клиника и бев на лекување од хероин. Ако се сеќавам на грди работи, само би си створил некој гнев, а потоа би ги обвинувал луѓето, а тоа нема смисла кога се занимавате со креативна работа. Се сеќавам на сè – од мали шеги и некои ситуации полни со хумор. Додека лежеше на онкологија, хуморот и беше главната линија на одбрана. Сè, дури и најлошата вест ја прифати реално. Таа никогаш не го изгуби својот хумор, кој не штитеше од тага – изјави Радуловиќ.