– Едноставно, Марина згасна. Животот што го живееше и сè што и се случуваше во животот, особено смртта на нејзиниот син, резултираше со нејзината слабост и лошата здравствена состојба. Но, Марина не умре. Таа и денес живее. Живее во кафаната и меѓу нас. Кога ќе влезам во кола и ќе го вклучам радиото, таа е таму. Жените како Марина ќе останат запаметени засекогаш – вели на почетокот на својата исповед Маријана Петровиќ, кума и најдобра пријателка на покојната Марина Туцаковиќ.

Помина повеќе од една година откако најдобриот текстописец во регионот ја загуби битката со ракот. Нејзината борба за опоравување и победа траеше долго, повеќе од три години, а во најтешките моменти со Марина беше нејзиното семејство, сопругот Александар Радуловиќ Фута, синот Милан Радуловиќ Лаќа, како и Маријана.

Како што вели, ја имала таа привилегија да биде една од ретките луѓе кои биле покрај Туцаковиќ до самиот крај на нејзиниот живот.

– Моето најголемо жалење е што мојата Марина не доживеа уште една година за да можеме да се смееме како што се смеевме и да патуваме како што живеевме. Сега бев на море малку пред нејзината годишнина, каде што ние две летувавме. Секогаш кога ќе нарачам џин-тоник, мислам на неа и на нашето куцање и на нашето седење на плажа… Како што одминува времето се повеќе ми недостига. Марина остави вечна трага со своите песни кај многу пејачи, кои ќе останат запаметени по текстовите, вели Петровиќ.

Таа се присети на последното заедничко патување со Марина.

– Во Гуча во август имаше состанок на трубачите. Одев таму на работа, а пред тоа ја возев до Палиќ. Таа многу го сакаше тоа. Попатно пеевме, беше само еден месец дена пред да умре. Таа не престана да се бори, но знаеше дека е речиси крајот. Таа го почувствува тоа. Таа никогаш не кажа, но чувствуваше. Кога последен пат ја виов дома на апарати, знаев дека крајот е близу. Таа некако се исуши. Беа околу три или четири дена пред нејзината смрт. После тоа ја однеле во болницата „Драгиша Мишовиќ“ каде и завршила. Кога ја изнесоа од дома, последен пат се видовме. И во нејзините и во моите очи беше јасно дека се разделуваме. Го почувствував. Беше многу емотивно, со тага во гласот зборуваше Петровиќ.

Таа наведува дека е во контакт со семејството на Марина и дека се уште им е тешко.

– На Лаќа и Фута не им е полесно ниту денеска, иако помина една година. Фута се бори, и болен е, но се бори. Сите се сеќаваме на Марина и нејзиниот живот. Лаќа има свој начин на борба, тој самиот го носи со себе во душата. Тие се борат. Сè уште ми е многу тешко бидејќи таа не е со нас. Одам на гробиштата, седнувам и разговарам со неа. Навистина е тешко. Погребот не беше ништо во споредба со времето што следеше. Мислам секое утро да и се јавам и да и напишам порака. Ова ми се има случено многу пати.