Необично село Шоња се наоѓа на работ на арктичкиот регион. И покрај ниските температури, неговиот брег се смета за пустина. Грубиот песок се протега на околу 10 километри на брегот на Белото море, каде што се наоѓа ова место.

Некогашно мало и тивко рибарско село, во триесетите години станало импресивно населено со 1.500 жители и седудесет рибарски брода.

Своевремено многу богато со морски живот, идустријализацијата го загрози масовниот лов, а поради намалување на рибниот фонд, со што и работата пропаднала, популацијата во селото значајно се намалила.

И покрај масвното напуштање на селото, сепак останале староседелци како и оние кои немале можност да заминат, а Шоња во меѓувреме доживеала необичен феномен – песочните дини ја започнале својата инвазија во ова место.

Бидејќи морскиот систем доживел био дебаланс поради претераниот лов, дното на океанот почнало да се поместува. Некогаш потопените песочни дини тргнале кон брегот, поради што Шоња тоне. На почетокот оваа појава била незабележителна, во осумдесетите песокот почнал да се приближува кон куќите, а веќе во 90-тите ја зафатиле целата област.

Жителите на Шоња една ноќ нормално легнале да спијат, а утрото имале што да видат – биле живи закопани во своите куќи.

Глетката преку прозорот открила куп сребрен песок, преку кој се прелевала сончева светлина – океанското дно го проголтала селото.

Иако мештаните се надевале дека нивната ноќна мора е готова, песокот секоја ноќ им се вовлекува во куќите додека спијат.

За жал во селото трговијата не функционира, а самото не е вредно за инвестирање. Нема хотели ни ресторани, има само неколку мали продавници.

Луѓето од Шоња кога ќе се разбудат, се извлекуваат од песокот за да можат да функционираат, а дините за една ноќ можат буквално да им ги затрупат куќите.

Жителите се служат и со трикови како би си го олесниле животот. Ноќно време ги оставаат вратите отворни за да можат наутро да излезат надвор. Со ваквиот начин на живот многу домашни обврски се бесмислени, нема бришење на прашина или чистење со правосмукалка.

Селото нема потреба за асфалтирање на патишта или железница. Секое патаување се врши со брод или авион кој полетува од скромна писта долга 650 метри, секако и таа покриена со песок.

Сепак многу странци се обидуваат како да им го олеснат животот. Архитектот Јан Ѓунар Скејлдсој моментално продготвува стамбено архитектонско решение со кое може да се намали влијанието на песокот.